U doba samostalne Bosanske države koje je trajalo od kraja IX. stoljeća do polovine XV. stoljeća nije postojao niti jedan apotekar i ljekar. Veliki značaj u liječenju pripada Franjevcima čiji je red osnovao sveti Franjo Asiški. Praksa u to doba je bila liječenje ljekovitim biljkama. Tada se i razvija narodna medicina i farmacija.
U periodu Turske vladavine javljaju se prvi apotekari. Sa sobom donose znanje iz bogate arapske medicine i farmacije i nove higijenske navike. Dozvoljavaju da se svi koji žele mogu baviti pravljenjem i prodajom lijekova, tako da Franjevci nastavljaju nesmetano obavljati svoju djelatnost. U Kreševskom samostanu nastaje prva apoteka. Pored Franjevaca veliku ulogu u razvoju farmacije imali su i attari (arapska riječ za osobu koja se bavi prodajom lijekova). Attari imaju velike zasluge za razvoj narodne farmacije, a smatraju ih pretečama današnjih farmaceuta. Pored pravljenjem i prodavanjem lijekova attari su se bavili uzgajanjem lijekovitih biljaka. Oni su svoja znanja sticali u porodici i prenosili ih s koljena na koljeno.
Dolaskom Austro-Ugarske uvode se zakonske odredbe o vršenju ljekarske, ranarske i veterinarske djelatnosti. Zabranjuje se nadriljekarstvo, modernizuju se apoteke i uvodi zakon o radu u apotekama.
Za vrijeme Drugog svjetskog rata “Nezavisna država Hrvatska“ konfiskuje sve Jevrejske apoteke kao i apoteke drugih apotekara koji su pomagali Narodnooslobodilačkoj vojsci.